Abdul Mutholib Purah Ngurus jeung Miara Kabah

Enjing-énjing, dinten Senén kaping 12 Robi’ul Awal taun Gajah, mareng jeung kaping 30 April taun 571 Maséhi, parantos lungsur (medal) ka alam dunya salasawios Rosul pinilih, nu mangrupi Rosul anu panungtung (ahir jaman). 

Ngadangu wartos anu matak ngagumbirakeun kitu, Abdul Mutholib, éyangna Rosululloh, atanapi ramana Siti Aminah, biangna Rosulullah atanapi istrina Sayid Abdulloh, satengah lumpat awahing ku ngaraos bingah anu taya papadana. Lajeng baé éta orok anu nembé dibabarkeun téh ku Abdul Mutolib teras di candak “Thowaf” ngurilingan Ka’bah tujuh kali atanapi tujuh balénan, kalayan bari teu lirén-lirén ngadu’a sareng Muju Syukur ka Yang Agung, Pangéran nu murbeng Alam.

Nalika nincak yuswa saminggu, eyangna, Abdul Mutholib, masihan jenengan ka éta bayi nyaéta Muhammad. Nanging ari biangna mah, Siti Aminah, masihan jenenganna téh Ahmad. Kumargi cenah nalika anjeunna ngadeg ku éta bayi, anjeunna kantos kenging ilapat yén dimana engké ngababarkeun, mangka bayina kedah dipasihan jenengan Ahmad. Tangtos baé hal ieu téh teu singna matak jadi masalah, da kumargi boh Ahmad boh Muhammad ogé ngandung hartos anu sami, nyaéta pihartoseunana téh “jalmi anu kenging pamuji” atanapi “jalmi pujieun”

Anapon ari Abdul Mutholib, éyangna Rosululloh, anjeunna téh salahsawios “inohong” Kaom Quraisy, anu dipercanten purah ngurus, ngajaga, miara sareng nalingakeun Ka’bah (Baitulloh).

Taun kalahiranana Rosulullah Kangjeng Nabi Muhammad SAW disebut Taun Gajah. Pangna disebut Taun Gajah téh duméh dina waktu harita Kota Suci Mekah diserang ku balatentara kaom Nasrani ti Nagara Yaman nu dipingpin ku Abrohah. Serangan Kaom Nasroni téh ngarupakeun paréntah ti Raja Yaman danget harita nu ngaran Zun Nawas. Maksud jeung tujuanna taya lian pikeun ngancurkeun Ka’bah (Baitulloh). Ari éta pasukan Abrohah nyerang kota Mekah téh maké kandaraan “Gajah”

Meunang serangan ngadadak ti pasukan atawa Balatentara nu sakitu kuat turta rohakana, Abdul Mutholib sabalad-balad ti Kaom Quraisy tangtu baé ngarasa kateter, taya kakuatan pikeun ngalawan musuh anu sakitu lobana. Ahirna serah bongkokan. Ka’bah pada naringgalkeun. Pasukanna Abdul Mutholib malundur, nyalalingkir, nyalametkeun dirina séwang-séwangan. Pikeun pertahanan sarta panangtayungan Ka’bah (Baitulloh) dipasrahkeun baé ka Nu Kagunganana, Alloh Ajja-wajalla!

Salian ti boga niat ngancurkeun Ka’bah, pasukan Balatentara Abrohah ogé ngarampas onta-onta bogana Kaum Quraisy, kaasup ogé ontana Abdul Mutholib, sarta ngahalangan Balatentara Abrohah supaya ulah nepi ka ngarampas onta-ontana. Nempo kitu téh Abrohah kacida heraneunana. Pok tumanya:

“He Abdul Mutholib, aya ku aneh anjeun mah. Pikeun urusan onta nu kasebut hal anu teu pira, anjeun geus sakitu bébéakan mélaan sarta marjuangkeun sangkan teu dirampas ku pasukan kula! Tapi na ari pikeun urusan Ka’bah anu ku kaula sabalad-balad arek diancurkeun, anu ngarupakeun masalah gedé pikeuh bangsa Quraés, anjeun teu singna ngarasa hariwang, bet siga haré-haré baé? Kalahka pada naringgalkeun, taya nu daék mertahankeun jeung nangtayungan?”

Kalawan tandes Abdul Mutholib ngajawab: “Sula onta mémang éta hak milik kuring! Mangka nya ku kuring dipertahankeun! Ari Ka’bah éta mah milik Alloh! Kuring teu daya teu upaya pikeun mertahankeunana! Kuring jeung sakumna bangsa Quraés masrahkeun éta hal anging ka Gusti Alloh nu Maha Kawasa  anu tangtu bakal bakal nangtayunganana! Jeung saéstuna Gusti Alloh pasti bakal méré wawales ka jalma-jalma anu dzolim!” demi ngadéngé caritaan Abdul Mutholib, Abrohah ngarenjag. Haténa jadi ngageter, tagiwur.

Kasauran Abdul Mutholib mémang ngabukti. Allah SWT ngaluarkeun azab ka pasukan Abrohah ku jalan ngutus sapasukan manuk “Ababil” nu nyandak batu karikil anu hurung turta kacida panasna. Éta batu karikil téh dipurag-puragkeun ka pasukan Abrohah anu rék ngagempur Ka’bah, nepi ka Balatentara Abrohah téh tumpur ludes, teu manggapulia! Hal ieu téh sakumaha ka unggel dina Al-Quran Surah Al-Fiil (Surah ka-105) ayat ka-4 sareng ka-5, anu mana digambarkeun yén tumpurna Balatentara Abrohah harita lir ibarat dangdaunan anu dihakan ku hileud! Waloohu’alam!***

Sumber ti :  http://mangle-online.com