Gara-Gara Madu Sakeclak

Hiji mangsa Kangjeng Raja sareng salah saurang mentri calik di patamanan. Duanana ngobrol ngalér ngidul bari nuang ranginang nu cocolkeun kana madu. Mentri téh nu maturan téa kasohor pinter ngabojég. Saucap-saucapna téh teu weléh pikalucueun. Harita ogé Kangjeng Raja banget ku kagugu, gumujeng teu eureun-eureun. Kangjeng raja dugika cirambay nguping dongeng bobojegan mentri.

Banget ku suka Kangjeng Raja gumujeng, dugika teu ngahaja panangan anjeunna ngabadug mangkok nu dieusian madu. Blok bahé. Mentri reuwas tuluy ngaluarkeun selampe tina sakuna bajuna niat rék ngelap madu nu ngabayabah luhureun méja. Tapi dicarék ku Kangjeng raja .   “Ha… ha… Antepkeun wae, Mantri! Engke kula nitah tukang ngepel. Pok… pok… ayeuna mah angguran teruskeun deui dongéngna!”

 Mentri teu baha, tuluy neruskeun deui hanca dongéngna. Ngadongéng dibarung pepeta pikalucueun. Kangjeng Raja ngagakgak suka ati. Lat waé poho kana madu nu bahé mah.

Demi madu nu bahé téa, lila kalilaan mah ngaley tuluy nyakclak kana kolong méja. Teu kungsi lila ti harita, geleber aya nyiruan hiber. Sup kana kolong méja muru madu nu nyakclak. Paripolah nyiruan ti mimiti hiber nepika eunteup, diserangkeun ku sakadang kadal nu nyumput dina liang deukeut babalongan. Sanggeus nyiruan eunteup dina madu karayap waé kadal téh ngarayap ngadeukeutan nu keur anteng nyeuseup madu. Sanggeus deukeut sakadang kadal téh ngelélkeun létahna, ngan sakilat nyiruan téh jadi pangeusi beuteung kadal.

Sanggeus ngadahar nyiruan, kadal muru liangna deui. Tapi teu kebat sabab aya sakadang ucing nu titatadi kénéh ngintip. Nempo kadal rék asup kana liang, sakilat ucing luncat rék ngerekeb kadal. Tapi kadal leuwih gesit, lumpat ka luar taman. Bulucat-balicet disela-sela pot kembang. Ucing tuluy ngungudag.  Pot kembang patingjarungkel karumpak ku ucing.

Sora pot kembang nu patingjarungkel, ngabaribinan  sakadang anjing nu keur saré di pakarangan hiji imah. Nyah anjing téh beunta, tuluy merong ucing nu keur ngudag-ngudag kadal. Sakilat sakadang anjing téh ngudag ucing. Kerewek, gewewek ngégél ucing palebah pundukna.

Ngadéngé nu gandéng di luar torojol ti jero imah, awéwé nu boga ucing. Nempo ucing inguanana digégél anjing, teu kira-kira ambekkeunana. Gep kana iteuk nu kabeneran nanggeuh deukeut lawang. Serebet muru anjing nu keur ngagugunyeng ucing inguanana. Teu tatapasini, habek-habek wae neunggeulan anjing. Awahing ku reuwas jeung nyeri anjing téh guguikan tarik pisan.

Nu boga anjing, sarua papada awéwé, norojol. Rey waé ngambek nénjo anjing inguanana aya nu ngagebugan. Sirilik muru. 

Geus deukeut teu papasini awéwé nu keur ngagebugan anjing téh buukna dijenggut nepika sirahna ngadaheuak.

                “Cucungah siaaaah… maké jeung nyiksa anjing aing! Lamun wani mah gelut jeung aing siaaah…!”

                Awéwé nu boga ucing teu éléh heuras. Gantawang waé nyarékan ka nu boga anjing.

                “Bongan siah, anjing sia ngégél ucing aing!”

                “Alah, ulah loba omong! Jempé siah!”

                “Sia nu jempé mah!”

                “Sia!”

                “Siaaa…”

Der gelut papuket. Silih jenggut silih cakar. Torojol salaki nu boga anjing. Der milu ngaraponan nu awéwé boga nu boga ucing. Ngadéngé aya nu ribut  di luar, salaki nu boga ucing datang. Puguh waé nénjo pamajikanana keur diraponan téh napsu lain dikieuna. Serebet lumpat rék mantuan pamajikanana.

Ari anak nu boga anjing jeung anak nu boga ucing, nempo indung bapana garelut, ngeleper reuwas lain dikieuna. Tuluy lalumpat, rék bébéja ua jeung ka mamang-mamangna.

Teu kungsi lila ua jeung mamang-mamangna patingtorojol. Der waé milu gelut mantuan dulurna. Antukna mah ti unggal imah pating torojol, milu campuh. Dulur-dulur jauh di dua pihakanana, nu misah lembur, daratang da ngadéngé béja téa.

Béja yén loba nu garelut di jalan téh antukna mah nepi ka Kangjeng Raja nu masih kénéh ngobrol jeung mentrina di patamanan. Raja maréntahkeun gulang-gulang sangkan misah nu garelut. Maréntahna téh bari jeung teu cengkat-cengkat acan tina diukna. Der deui waé ngobrol jeung mentrina.

Séak waé gulang-gulang téh muru ka jalan, niat rék misah nu garelut. Sabab rurusuhan teuing, teu kahaja pedang nu keur dicekelan ku gulang-gulang téh ngagabres kana tonggong salah saurang jelema nu keur nangtung sisi jalan.

Atuh puguh waé jelema némpo éta kajadian téh keuheul lain dikieuna. Der waé gulang-gulang téh pada ngaraponan. Gulang-gulang nu séjén sebér. Deregdeg lumpat ka jero istana. Teu lila balik deui dibarengan ku abrulan tentara karajaan.

Tentara satékah polah misah nu garelut jeung ngabubarkeun jelema-jelama patinglaliud di jalan. Tibatan nurut mah kalah beuki maceuh nu garelut téh. Tentara kapancing émosina. Tungtungna mah tentara téh ngamuk nguwak-ngawik ka sakur nu aya. Teu saeutik jelema patingjarungkel kasabet pedang tentara.

Nempo korban patingjarungkel, rahayat teu tarima. Keur mah eukeur ti méméhna rahayat téh gegeremet ka tentara nu kaceluk kejem. Ari ieu asa aya jalan pikeun ngabudalkeun kakeuheul. Der galungan ngalawan tentara.

Kaayaan jadi teu saimbang sabab rahayat leuwih loba. Lila-lila mah tentara téh kadéséh. Bur-ber lumpat ka jero istana nyalametkeun diri. Panto gerbang ditutup, dikonci ti jero pageuh pisan. Rahayat kawas nu kasétanan, murang-maring kana sagala rupa. Sagala diruksak sagala diranjah. Pamustunganana mah gur waé kota karajaan téh diduruk. Rahayat téh kawas nu kasétanan. Teu anggeus ku di kota, dalah désa-désa gé milu jadi parab seuneu

Nempo seuneu ngabebela jeung haseup ngelun ti jauhna, Kangjeng Raja nembé cengkat tina calikna. Tuluy rurusuhan muru munara, rék ningali ti luhur. Kakara waé Kangjeng Raja téh ngajenghok ningal karajaanana ancur kari ruhak.

***

Sumber ti :  http://mangle-online.com